Maria Wijnmalen over haar comfortzone.
Omdat ik graag nieuwe dingen oppak, vraag ik me af ik juist niet comfortabel ben buiten mijn comfortzone. Als ik terugkijk op mijn leven was ik bij veel dingen de eerste:
- Ik was 18 toen ik een eigen appartement kocht.
- Ik zat in de allereerste IMA (internationaal management assistent) klas van Schoevers.
- Als we bij de Avatar trainingen weer iets nieuws hadden of een wijziging doorvoerden, was ik erbij.
- Ik werkte als opbouwwerker toen de meldcode huiselijk geweld werd ingevoerd. De organisatie waar ik werkte was één van de eersten die dit onderschreef.
Ik deed ook altijd al wat ongewone dingen. Wij wilden graag een nieuwbouwhuis kopen, maar dat project werd danig verstoord door tegenstanders die binnen de deel-gemeentelijke raderen precies wisten hoe dit te traineren. Interessant genoeg zijn het dan alleen maar tegengeluiden want er zijn geen voorstanders, omdat er nog geen bewoners zijn. Ik ben als ‘hopelijk’ toekomstige bewoner in deze vergaderingen Pro-stennis gaan maken.
Niet alle situaties zijn door mijzelf zo gecreëerd, maar is zie wel een hele grote dikke rode draad.
Wikipedia zegt over comfortzone:
Een comfortzone is een psychologische toestand waarin dingen vertrouwd aanvoelen bij een persoon en ze zich op hun gemak voelen en hun omgeving onder controle hebben, waarbij ze lage niveaus van angst en stress ervaren. In deze zone is een constant prestatieniveau mogelijk.
Dus, er is een constant prestatieniveau mogelijk door een laag niveau van angst en stress. Hmmmmmm.
Een piloot heeft heel veel piepjes, lampjes en knopjes maar ervaart waarschijnlijk geen stress. Dat zou ik waarschijnlijk wel ervaren. Waar ervaar ik eigenlijk stress?
Zou het kunnen zijn dat wij als Multipassionates een hoge stressgrens hebben? Of is het juist doordat wij al zoveel verschillende dingen hebben gedaan, zo’n grote range hebben waar wij ons op ons gemak voelen en de omgeving onder controle hebben?
Ik heb ook het idee dat (in ieder geval voor mij) nieuwe dingen niet zo nieuw zijn, omdat ze altijd wel ergens al een overlapping hebben.
Wat was voor mij een uit mijn comfortzone moment?
Wat vond ik dan wèl spannend? Ik weet nog goed dat ik het uitspreken van mijn intuïtie een uitdaging vond. Doordat ik meer inzicht in mezelf kreeg en mijn intuïtie meer ging ontwikkelen (in de Avatar vervolg trainingen), ben ik er meer naar gaan luisteren. Het luisteren naar mijn intuïtie was tot aar aan toe, maar het uitspreken ervan naar de buitenwereld was toch wel iets anders. Ik vergeet nooit meer de dag dat ik intuïtief aanvoelde dat er iets zou gaan gebeuren:
Op het moment dat ik een reis met mijn man naar Zanzibar had geboekt voelde ik het…..
Ik wist dat er iets stond te gebeuren, maar helaas geeft je intuïtie slechts een signaal en geen handleiding. Mijn grote hersenen gaan dan in de opties, mogelijkheden en risico-analyse. Oké, er staat ‘iets’ te gebeuren. Grootste risico is dat ons vliegtuig neerstort, dus daar moet ik maatregelen voor nemen. Ik heb een gesprek gehad met echtgenoot en kinderen (17 en 22 jaar) om te bespreken hoe zaken geregeld moesten worden voor het geval wij niet meer terug zouden komen. Voor mij bracht dit geen stress met zich mee maar voor de rest wel: ‘Nou doe normaal mam!’, zei mijn dochter. Waarop ik antwoordde: ‘Ik weet ook niet wàt er gaat gebeuren, maar weet zeker dàt er iets gaat gebeuren en wil gewoon dat jullie er dan op voorbereid zijn’. Het mooie van deze situatie is dat ik de kinderen heb gevraagd of zij erover wilden denken dat de oudste dan voogd over de jongste zou zijn. Hier hebben ze onafhankelijk van elkaar JA op geantwoord en dit heeft een essentiële verandering in hun relatie teweeg gebracht. Broer/zus word je door de geboorte, maar zij hebben toen ergens een bewuste keuze gemaakt in hun bewustzijn, om er ook voor elkaar te zijn als ouders wegvallen.
Om een lang verhaal kort te maken: de dag na aankomst in Zanzibar is om 17.00 uur ons hotel in 45 minuten afgefikt. Als dit om 05.00 uur was geweest was het waarschijnlijk heel anders afgelopen. Nu zijn er gelukkig geen ernstige gewonden of doden gevallen maar was er alleen materiële schade. Ik stond met mijn man op het hotel strand 2 km verderop en dacht: ‘Oooh, ik ben er nog en hij is er nog. Ik heb mijn portemonnee en onze paspoorten en hij zijn telefoon, nou daar kan ik wel wat mee’. Ik heb alles helpen organiseren, 65 Nederlanders die gerepatrieerd moesten worden en een Arke reisleider die gebrekkig Engels sprak. Laat mij de buffer maar zijn….
Geen bewijs
Wat intuïtie zo interessant maakt, is dat er van tevoren geen bewijs bij geleverd wordt. Als ik achteraf had gezegd: ‘Ik had al zo’n gevoel’, dan ben je een zeur. ‘Achteraf is het altijd een koe in zijn hol kijken’, zeggen wij. Je intuïtie of gevoel uitspreken zonder bewijs, is een heel ander verhaal. Daarvoor moet ik soms echt uit mijn comfortzone stappen. Ik kan dan een heel sterk gevoel hebben waar het naar toe gaat met iemand, maar als je dat uitspreekt zal dat meestal ontkend worden. Vervolgens past die persoon zijn of haar gedrag aan en heb je alsnog geen bewijs.
Maria Wijnmalen
P.S. Wat is jouw ervaring met uit je Comfort Zone stappen?
Wil jij ook graag je ervaring delen met andere MultiDonnas en er een blog over schrijven? Stuur dan een mail. Wij zijn benieuwd wat het jou heeft gebracht.
