Gastblog door Saakje Bakker
’s Middags lig ik op de behandeltafel. En voordat het echt pijn kan doen, is het al klaar. Mijn navelpiercing is gezet. ’s Avonds zit ik de halfjaarlijkse algemene ledenvergadering voor. Twintig jaar ben ik, student bedrijfskunde en voorzitter van het bestuur van de studievereniging. Traditiegetrouw verschijnt het bestuur strak in pak. Wij, de dames, dragen een niet-getailleerd donkerblauw ‘one size fits all’ mantelpak. De rok keurig op knielengte. Het jasje met de goudkleurige knopen rinkelt bij elke beweging. Het verplichte witte bloesje, met puntkraag, moet precies over de revers van het jasje vallen.
Al sinds de aanschaf is er geen wederzijdse liefde tussen mij en dat blauwe mantelpak. ‘One size fits all’ voelt meer als ‘one size maybe fits everybody but certainly not me’. Ik voel me grijs, maar dan in het blauw.
Mijn hoofd snapt het idee van ‘iets gezamenlijks uitstralen als bestuur’ heel goed. Mijn gevoel protesteert en vraagt om een daad van verzet. Ik bedenk een snood plan, een manier om er toch mijn draai aan te geven: ik laat een navelpiercing zetten.
Natuurlijk zeg ik niks tegen mijn bestuursgenoten. De vergadering verloopt prima en ik krijg mijn glimlach maar niet van mijn gezicht. Na afloop trek ik met twinkelende ogen mijn witte blouse uit mijn donkerblauwe rok. ‘Kijk!’, glunder ik. Ik geniet van de verbaasde gezichten. Mijn plan heeft gewerkt: ik ben weer ik.
Het heeft even geduurd voordat ik begreep wat die navelpiercing destijds voor mij betekende. Het was een verborgen statement. Hoewel ik genoot van de verbaasde gezichten van mijn bestuursgenoten was het vooral een statement naar mezelf. In alle gelijkheid had ik de behoefte om me te onderscheiden.
Kennen we dat niet allemaal? Dat we ons willen laten zien in onze eigenheid? Dat ‘typisch ik’? Dat je helemaal mag zijn wie je bent? Met al je geuren en kleuren? Met je gekkigheidjes en eigenaardigheden? Dat daar ruimte voor is? Dat je daar niet om veroordeeld wordt? En is het ook niet precies dat wat de ander zo leuk (en eerlijk is eerlijk – soms ook bloedirritant) maakt? Dat iemand zijn ware kleuren laat zien? Dat jij je daardoor ook vrij voelt om hetzelfde te doen?
De laatste tijd heb ik veel gesprekken gevoerd met vrouwen die zich in een ‘One size fits all’ gewurmd hebben. Vast zitten in hun baan, in hun relatie, meegaan in wat er van ze verwacht wordt. De geijkte carrièrepaden, het vasthouden aan (schijn)zekerheden en ondertussen op hun tandvlees het vlammetje nog net brandende weten te houden. Deze vrouwen gun ik een navelpiercing. Een daad van verzet, een voorzichtige statement, een eerste stap op weg naar het opnieuw ontdekken van hun eigenheid. Ze laten ervaren dat die eigenheid energie geeft. Want die energie is nodig om moed te verzamelen, om te stoppen met het rijden van steeds dezelfde rondjes op de rotonde.
Inmiddels ben ik 40 jaar. Op de plek waar de piercing zat, zit nu een klein litteken. De piercing heeft zijn werk gedaan. Ik heb mijn eigenheid, mijn gekkigheidjes en eigenaardigheden ontdekt en hoop er nog veel meer te ontdekken.
