Do It Yourself Travel MultiDonnas

Roadtrip door Argentinië over de Ruta 40

Ruta 40 is de langste autoweg van Argentinië, van het koude zuiden naar het hete noorden. We reden een stuk van deze indrukwekkende autoweg: van Mendoza naar Salta. Ik schreef er een blog over:

Dag 1 roadtrip Argentinië

Van Mendoza naar San Augustin Valle Fertil

In Mendoza hebben we een auto gehuurd via Rentalcars.com. Mijn echtgenoot dacht doe eens gek en heeft een grote knalrode pick-up gehuurd. Op het vliegveld stond een man met naambordje ons op te wachten, nam ons mee naar de parkeerplaats van het vliegveld en gaf uitleg over de auto. Uitleg in 100% Spaans, maar aangezien het huren van een auto niet echt ingewikkeld is en over heel de wereld de procedure hetzelfde is, kwamen we er goed uit. Papieren tekenen en ….

Ready to go!

We wilden eigenlijk vandaag nog graag op de fiets een bodega bezoeken en wijn proeven, maar tegen de tijd dat we bij ons B&B aankwamen was het al 21.00 uur. De B&B Quinta Ugarte in Lujan de Cuyo, een voorstadje van Mendoza, is erg leuk en heeft een eigen stijl, net een beetje over de top maar dat maakt het juist zo leuk. De eigenaresse is super vriendelijk en behulpzaam en heeft leuke tips voor het avondeten. We komen al vrij snel na het eten terug omdat ik me steeds beroerder voel. Ik ben al drie dagen aan het hoesten en wordt ‘s nachts badend in het zweet wakker. We duiken vroeg het bed in.

Midden in de nacht en drijfnat van het zweet besluit ik om te chatten met de vakantiedokter. De pijnlijke keel, het hoesten, het zweten en de piepende ademhaling baren met toch een beetje zorgen. De vakantiedokter app is echt fantastisch voor iedereen die op reis is. Het is een initiatief van zorgverzekering zilveren kruis maar iedereen mag er gebruik van maken.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is DSC_8355-1024x575.jpg

Na een flink aantal vragen beantwoord te hebben op de app krijg ik het advies : laat je longen even nakijken want misschien heb je een infectie. ’s Ochtend belt de hoteleigenaar meteen de kliniek in de buurt en vraagt naar een Engels sprekende arts. Ja, zelfs de meeste artsen spreken geen Engels in Argentinië. Maar wij hadden geluk, een ontzettend vriendelijke arts die vloeiend Engels spreekt luistert naar mijn longen en zegt: ‘Ik begrijp dat je nu op je vakantie geen rust kunt nemen, daarom schrijf ik antibioticum voor en een extra puffer’. Na afloop van het consult geeft hij ons zijn mobiele telefoonnummer voor het geval er iets is onderweg, dan mogen we hem gewoon appen. Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing……

Het leukste was nog dat de arts kort daarna ook bijna van zijn stoel viel. Hij zei: ‘Hoewel dat op reis niet mee zal vallen moet je eigenlijk wel ‘stomen’. Ik reageerde: ‘Je bedoelt stomen boven de thermosfles van de Mate?’. Mate is de bekende Argentijnse drank. Hij stopt met het schrijven van een recept voor medicatie en kijkt me aan. ‘Drinken jullie Mate?’.’Ja wij drinken Mate’. En er verschijnt een smile van oor tot oor op zijn gezicht. We zeggen dag tegen de arts en halen de voorgeschreven medicijnen op bij de apotheek.

We maken ons klaar voor het vervolg van de roadtrip
We gooien de auto vol met benzine, halen bij de supermarkt veel extra water voor onderweg voor het geval je ergens met stukken komt te staan. Ook zorgen we dat we altijd iets te eten in de auto hebben liggen. Je rijdt grote afstanden waarbij er zeker niet altijd mobiel bereik is. Nederland past 76 x in Argentinië. Dus als je in de middle of nowhere strandt kun je alleen maar wachten op een voorbijganger die je naar het dichtstbijzijnde dorp brengt zodat je een garage kunt bellen of je laat iemand voor je bellen. 

Door het bezoek aan de arts hebben we ook deze ochtend geen tijd meer om een Bodega te bezoeken en wijn te proeven. Maar dat zou ik zeker doen als je in Mendoza bent. Wij hadden graag op de fiets langs verschillende wijnproeverijen willen gaan. Het lijkt me erg leuk om door de wijnvelden te fietsen. We spreken met elkaar af dat we gewoon nog een keer terug komen.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is IMG_1384-1024x768.jpg
Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is 4d6a24f8-c157-488d-8ad2-c299a6e73631.jpg

We vertrekken pas rond 13.00 uur uit Mendoza en rijden over een fantastische weg naar San Augustin de Valle Fertil.

Onderweg komen we allerlei verschillende landschappen tegen. Eerst rijden we door het drukke Mendoza, dan langs wijngaarden. Verderop passeren we enorme droge gebieden, nog meer wijngaarden, groene vochtige bossen en afgelegen dorpjes. De variatie is echt bijzonder. En bijna continu zien we aan de horizon hoge bergen van de Andes of Parque Provincial Valle Fértil.

San Augustin de Valle de Fertil
Na ruim 5 uur rijden komen we aan in San Augustin de Valle Fertil. We gooien als eerste de tank vol. Je weet namelijk niet wanneer op de volgende etappe het eerstvolgende tankstation komt. Daarom tanken we altijd als we de gelegenheid hebben. Daarna rijden we door naar onze B&B Hotel Rustico Cerro del Valle. Het is een heel relaxt dorpje, de sfeer voelt vriendelijk en fijn. De hoofdstraat is asfalt, de rest voornamelijk zandwegen.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is IMG_1397-1024x768.jpg

We worden hartelijk ontvangen door de eigenaar en hij vraagt naar onze plannen. We vertellen dat we de volgende dag twee natuurparken willen doen. Hij raadt het ons af. Het is echt teveel op een dag. We geloven hem want we konden vanuit NL niet goed inschatten hoe groot de parken en de reistijden zijn. We besluiten om Talampaya over te slaan en wel naar Ischigualasto te gaan. Talampaya schijnt overigens wel de moeite waard te zijn want je rijdt daar door een prachtige diepe rode kloof. In beide parken mag je niet op eigen houtje rondrijden. In Talampaya ga je in busjes het park door, een tocht van 3 – 4 uur. Wij besluiten om naar Ischigualasto te gaan, ook wel Valle de la Luna genoemd. Het schijnt een stuk afwisselender te zijn en rijd je met je eigen auto achter een gids aan die je het park door leidt en tijdens verschillende stops wat uitleg geeft over de geologie en geschiedenis van het park.

De kamer van ons hotel is schoon en sfeervol ingericht en voordat we gaan we eten duiken we even het zwembad in. De hoteleigenaar heeft leuke tips om lokaal te eten: Zulma, aan de Rivadavia en we kiezen daar voor een typisch Argentijns streekgerecht wat we niet kennen: Pamplona. Het smaakt ons goed en we genieten op het terras, eigenlijk kun je beter zeggen op de stoep, van het straatleven. Wat een heerlijke relaxte sfeer hier. We lopen op ons gemak terug naar het hotel en slapen als een god in Argentinië.

Dag 2 Roadtrip Argentinië

Valle Fertil naar villa Union (via NP)

Na heerlijk buiten ontbeten te hebben met verse fruit, verse vijgen en zelfgebakken brood rijden we richting Parque Provincial Ischigualasto. We kopen een kaartje en wachten tot het tijd is om te vertrekken met de gids. Ieder heel uur vertrekt er een groep met een gids. Er is een maximum van tien auto’s per groep.

Deze afbeelding heeft een leeg alt-attribuut; de bestandsnaam is IMG_1415-768x1024.jpg

DIY Travel Argentinie

Op het moment dat je het park inrijdt wordt het vrijwel meteen bijzonder. Op de voorgrond zijn de rotsen lichtgrijs van kleur en op de achtergrond zie je rode kliffen, een mooi contrast. De gids praat een klein beetje Engels en legt uit dat er in dit gebied dinosaurus skeletten gevonden zijn en waarom dit gebied zo grijs is. Miljoenen jaren geleden zijn in een vulkanische periode enorme aslagen afgezet. Die aslagen zie je nu terug in de vorm van een zacht en grijs gesteente, wat door verwering een soort maanlandschap achterlaat.

Roadtrip Argentinie DIY Travel MultiDonnas

De rit van 3 uur door het immens grote park is meer dan de moeite waard. We kijken onze ogen uit, het grijze gesteente met allerlei andere kleurschakeringen en bizarre vormen zorgen voor een onwerkelijk (maan) landschap. Er zijn een aantal stops waar je goed foto’s kunt nemen. De grote wolken boven het park maken het helemaal af. In Argentinië wordt ook wel gezegd dat een foto zonder wolken niet gelukt is. Inmiddels hebben we dat zelf ook ervaren, de mooiste, levendigste en kleurrijkste foto’s zijn een combinatie van landschap en wolkenpartijen. We stoppen bij een plek waar we kort uitleg krijgen over de dinosaurus fossielen die hier gevonden zijn. Tijd om het toilet te bezoeken, iets lekkers te kopen (empanadas, daarover later meer) om vervolgens verder te rijden en het grijze gedeelte van het park achter ons te laten en de weg te vervolgen langs de 300 meter hoge rode kliffen, die al een uur lang links van ons oprijzen. Ook weer mooi. Wij vonden dit park echt uniek en niet te missen!

Als we het park uitrijden zien we guanaco’s (familie van de Lama) langs de kant van de weg. Grote roofvogels die boven een kadaver vliegen. En we komen langs een klein kerkhofje. We besluiten te stoppen. Het is een geen grijs en grauwe plek zoals bij ons op het kerkhof. Hier is het vooral kleurrijk en je ziet overal kunstbloemen en lichtblauwe kruisjes.

DIY Travel ARgentinie Roadtrip

We vervolgende de weg naar Villa Union waar we overnachten. Op de kaart is het een plaatsje van niets maar het is voor onze reis wel een goede plek om te overnachten. We hebben hier een soort cabana gehuurd. Het is gloednieuw allemaal en de ligging is fantastisch. Tres Cruces Wine Lodge ligt, zoals de naam al doet vermoeden, tussen de wijngaarden. We komen redelijk op tijd aan, trekken nog wat baantjes en kijken uit op de wijnranken die naast het zwembad staan en – zoals overal op onze reis – op hoge bergen aan de horizon die bijna magisch van kleur veranderen in de ondergaande zon. Bij het zwembad is een heerlijk plek om samen een glas wijn te drinken en te genieten van het uitzicht.

We krijgen weer tips van de eigenaar om te gaan eten, aan de rand van het dorp. Maar als we daar aankomen is het uitgestorven. We besluiten om niet in een leeg restaurant te gaan eten en rijden terug naar het ‘centrum’ van Villa Union. We komen bij het dorpsplein aan waar veel mensen staan en er gezellig muziek klinkt. We parkeren onze auto en zien dat er een soort van oldtimer show is. We lopen een rondje en kijken naar de 10 auto’s die er staan waarvan de motor zo nu en dan aangezet wordt om flink gas te geven. Ze houden hier wel van lawaai. We ploffen neer op het terras van 1833 Coffee Bar naast de show en bestellen een pizza. Wat een heerlijk sfeertje weer en we genieten van de gezelligheid. Maar we kunnen ons ook voorstellen dat zonder deze oldtimer show er niet veel te doen is hier. Maar voor alleen een overnachting is het prima.

Dag 3 Roadtrip Argentinië

Villa Union naar Cafayate

We vertrekken lekker op tijd uit Villa Union want vandaag hebben we de langste reisdag. Zodat we de dagen erna kortere afstanden rijden en verschillende nationale parken kunnen bezoeken. We zeggen ’s ochtends nog tegen elkaar: ‘Vandaag wordt waarschijnlijk een wat saaiere dag’. Maar we zijn nog geen half uur onderweg en we komen weer in een prachtig rood gebergte terecht en kijken onze ogen uit. Via een mooie weg komen we boven de 2000 meter uit. We worden weer stil van de schoonheid, de weidsheid, de kleuren, de bloeiende cactussen, etc. Je moet het met eigen ogen zien.

DIY Travel Argentinie MultiDonnas

We komen bij een uitkijkpunt aan (Mirador) maar het uitzicht is nog geen 10 meter door de laaghangende wolken waar we doorheen rijden. We dalen verder af naar beneden via een bergweg vol met haarspeldbochten. We rijden langzaam door de mist, maar ook omdat het vol ligt met stukken naar beneden gevallen rots. Omdat we niets kunnen zien van het uitzicht zeggen we weer tegen elkaar: ‘Een goede reden om terug te komen!!’. Het zijn misschien wel de meest herhaalde woorden van deze reis op het woord WAUW na. Op een gegeven moment móeten we gewoon stoppen voor een foto omdat de metershoge cactussen zo mooi in bloei staan en het een prachtig beeld is in de mist. 

En dan een half uur later rijden we ineens uit de bergen een hele brede vallei in. Aan de overkant van de vallei reizen weer nieuwe bergen op. Het is zo afwisselend hier. Niks saais aan.

We rijden door verschillende plaatsjes, soms klein en soms iets groter. Soms uitgestorven en soms levendig. Maar het blijft kneuterig onderweg. We stopen bij een Panadaria in Chilicito om chipa’s te kopen (kleine ronde kaasbroodjes). Heerlijk zijn ze. Vooral de kleintje chipa’s. Onderweg drinken we tijdens het autorijden onze ‘Mate’. We zijn deze typische Argentijnse drank echt lekker gaan vinden. 

Chilicito is een wat grotere plaats waar je prima boodschappen kunt doen. Wij rijden door het levendige stadje en komen er op een gegeven moment achter dat we tegen het verkeer in aan het rijden zijn: toeters en knipperende autolichten overal. Het staat hier niet allemaal even duidelijk aangegeven. Dus we schieten snel een straatje in waar we wel in mogen.

Na het stadje rijden we weer door een grote vallei waar heel veel grote roofvogels door de lucht zwerven. We hopen stiekem dat het condors zijn maar achteraf blijkt het een ander soort roofvogel te zijn. Condors zijn veel groter, en zitten meer in de hogere delen van de Andes.

Do it yourself Travel Multidonnas

Langs de kant van de weg staat er een soort van klein kapelletje met allemaal waterflessen. Dit is niet de eerste keer dat we dit tegenkomen. We appen onze Argentijnse dochter en vragen waar dit voor is? Het gaat om de legende van Difunta Correa. Volgens de legende stierf ze door uitdroging toen ze samen met haar baby in de 19e eeuw achter het leger van haar man aan reisde. Maar toen men haar dode lichaam vond, zoogde ze haar baby nog steeds zodat deze levend werd gevonden. Ze is nu de beschermvrouwe van veehouders, vrachtwagenchauffeurs en gaucho’s, die flessen water brengen om haar eeuwige dorst te lessen.

We rijden verder en de route blijft keer op keren verrassen. Is het niet de natuur, dan wel een stel paarden dat midden op de weg blijft staan en niet van plan is om opzij te gaan. Net als we denken alles wel gehad te hebben onderweg komen we de eerste weg tegen die overstroomd is. Het water stroomt flink en we zijn blij dat we een grote hoge auto hebben gehuurd. De mevrouw met haar brommer kan er niet door. Best stoer om zo door een rivier te rijden waar de doorgaande weg dwars doorheen gaat.

Langzaam beginnen we gaar te worden van de prachtige maar lange autorit. En precies op dat moment stuurt de tomtom ons in Las Mojarras langs een verkeerde route. Volgens de TomTom en Google Maps is daar inderdaad een weg, dus rijden we door. Maar de weg loopt na enkele kilometers dwars door een honderden meters brede rivier met snel stromend water. Dit risico durven we niet te nemen. We draaien om en zoeken de Ruta 40 weer op.

Terug op de juiste weg zien we eindelijk een bord met Cafayate. Aaah denken we, nog maar 67 km. Huh, de tomtom zegt nog anderhalf uur, hoe kan dat? Al snel komen we erachter dat het een weg is met ontzettend veel bochten. Het is wat het is, we smullen van een lekkere meloen. Drinken nog wat water en beginnen aan het laatste uur van de reis voor vandaag. Dan hebben we bijna 600 km gereden. Hier hebben we meer dan 9 uur over gereden. Oeps. Daar zouden we de volgende keer toch twee dagen over doen.

Cafayate
We waren eigenlijk een beetje vergeten wat voor een hotel we ook alweer geboekt hadden. Cafayate is een wijnregio en er komen heerlijk wijnen vandaan net als van Mendoza. Viñas de Cafayate Wine Resort is een oude bodega, prachtige gelegen aan de rand van het dorp tussen de bergen en wijngaarden. We duiken het zwembad in (waarvan het water overigens een beetje raar ruikt) en besluiten om in het hotel te eten want we zijn behoorlijk gaar van de lange autorit. Een volgende keer zou ik ergens anders eten, want we hebben veel lekkerder en veel authentieker Argentijns gegeten dan in deze bodega. De wijn was overigens wel erg lekker en aan het einde van de avond vallen we als een blok in slaap.

Dag 4 Roadtrip Argentinië

Van Cafayte naar Cachi

We ontbijten binnen in het restaurant in de bodega. We missen het buiten ontbijten, heerlijk tussen de vogels. Het is een uitgebreid intercontinentaal ontbijt, voor ons totaal overbodig want geef ons maar wat lekker vers fruit, fruitsap en een kop koffie (en een paar facturas, kleine zoete broodjes en croissantjes) en we zijn weer happy. 

Cafayate is een prachtig stadje gelegen tussen de bergen en wijngaarden. Hier zouden we wel een extra dagje willen blijven maar ons schema laat het helaas niet toe. We gooien de auto weer vol zodat we daar vandaag niet meer over na hoeven te denken. 

Zodra je het dorp uit bent zie je de meest prachtige wijnhuizen en overal wijnranken om je heen. Door de antibioticum hebben wij een wijnproeverij overgeslagen. Maar dat zou ik zeker doen als je hier bent. 

Aangezien we Talampaya overgeslagen hebben kiezen we ervoor om eerst nog even de Quebrada de las Conchas te bekijken, ‘de kloof met de schelpen’. Mijn lief is een geoloog maar inmiddels vind ik het zoeken naar fossielen leuker dan hij 😂.  Echter geen schelp te vinden…… Mooi en leuk om even rond te lopen maar voor ons, na alles wat we gezien hebben (en de komende dagen nog gaan zien), niet de moeite waard om er de volgende keer voor om te rijden.

En dan opeens wordt er iets stoms gezegd en komen er tranen. Het is me opeens allemaal even teveel. En dat gaat helemaal niet meer over dat ‘stoms’ maar om alle indrukken van de afgelopen week: 

Het weerzien met mijn zoon die op uitwisseling is in Bariloche en in een heel fijn gastgezin woont. Het leren kennen van zijn gezin, het daar in huis verblijven, vrienden ontmoeten, uitstapjes maken, ziek worden, weer afscheid nemen van onze zoon die gelukkig heel happy is in Argentinië, de gecancelde vlucht naar Mendoza en de stress van het omboeken voor diezelfde dag nog, het slecht slapen van de koorts ’s nachts en badend in het zweet wakker worden, het bezoeken bij de arts, de antibioticum en alle nieuwe indrukken waar maar geen eind aan komt. Eigenlijk als ik het zo opschrijf is het helemaal niet gek dat er tranen komen. Ik heb geen tijd gehad om alles te verweken en dat is wel waar ik als hooggevoelig persoon behoefte aan heb. 

Ik heb behoefte aan een dag even niets. Alleen maar ‘zijn’ in plaats van weer reizen naar het volgende. Heel bewust heb ik hotelletjes geboekt met zwembad, dit helpt mij namelijk enorm om alle indrukken van me af te laten glijden. Ik duik dan aan het einde van de dag meteen het zwembad in en ik heb weer energie voor 10.

In Nederland heb ik aangegeven bij mijn lief ook wat rustdagen in te willen bouwen tijdens onze reis. Ik ken mezelf imiddels aardig. Maar volgens hem kwam dat dan weer moeilijk uit met de planning en ik ga daar dan te makkelijk mee akkoord. Nou wilden we ook te veel zien in de beschikbare tijd.

Mijn les is weer geleerd: volgende keer komt er geen: laat maar dan. Dan komen er rustdagen in het schema. Desnoods schrappen we iets anders. Maar dat is wat ik nodig heb om te kunnen blijven genieten. Elke dag weer. En dat is waar het wat mij betreft om draait in het leven. Genieten van wat je doet!

De tranen luchten op, een goed gesprek ook waarin ik probeer te omschrijven wat het verschil is tussen mij en mijn lief. Hij ervaart niet wat ik ervaar bij nieuwe indrukken en waarom een time out zo belangrijk voor me is gedurende zo’n reis. Tranen is ontladen. Het wordt weer rustig in mijn koppie. Schrijven helpt me ook hierbij dus ik schrijf fijn verder aan dit reisblog. Ik trek me even lekker terug in mezelf. En probeer wat meer te beschouwen dan overal midden in te zitten. Ik zucht en zak weer in mijn lichaam. Hèhè, ik ben er weer. 



Ik vraag om te vertragen en we stoppen bij een pleintje in San Carlos op de Ruta 40 van Cafayate naar Cachi, waar veel muziek vandaan komt. Het blijkt het begin van een empanada concours te zijn en de deelnemers zijn druk bezig met het voorbereiden van hun empanadas. We kijken, proeven een empanada uit de houtoven en een uit de frituur. Oeh die laatste is het lekkerst.


Ik zeg tegen mijn lief: ‘Ik ga vragen of ik mijn eigen empanada mag vouwen’. Hij kijkt me aan en zegt: ‘Nee joh’. 
En ik denk gelijk: Ja joh, dit is waar ik van geniet!!!!! Contact met de lokale bevolking. Hij loopt naar de auto om de Mate te halen en ik stap op een paar lieve mensen af en vraag of ik mijn eigen empanada mag maken. Ja natuurlijk. Het lijkt zo eenvoudig maar dat is het dus niet. Mijn empanada lijkt nergens op en de man pakt hem meteen uit mijn hand en ruilt hem met die van mij. Hij kan het niet aanzien. Hilarisch.


Inmiddels is mijn lief terug met de Mate en ik besluit deze te delen met deze lieve mensen die me geduldig uitlegden hoe een empanada te vouwen. We drinken ‘mate’ en wachten tot de home made empanadas de frituur ingaan. Mijn dag kan niet meer stuk. Dit is wat mij betreft om gaat.  De empanadas zijn klaar en op het moment dat we willen betalen gaat de hand omhoog. Dat willen ze niet. Wat een schatten van mensen! En eerlijk, ik heb nog nooit zulke lekkere empanadas gegeten. Ik voel me dankbaar en blij dat de tranen er zijn geweest en we de vertraging zijn in gestapt. Mijn lief geniet nu mee. Dit is hoe ik wil reizen, ik wil beleven. 



We gaan nog even de Catedral de San Carlos in. Prachtig oud kerkje, vooral de linker vleugel is oud en we bewonderen van de mooie muurschilderingen en  het oude plafond. Ik ben helemaal verliefd op de gebruikte kleuren en besluit mijn website bouwer die op dit moment met mijn nieuwe site bezig is, de foto’s door te sturen. Hoe leuk, mijn nieuwe website gebaseerd op de kleuren uit een kerk in Argentinië. Ik word er blij van.

We reizen weer verder, er wacht ons namelijk 133 km onverharde (!) weg naar Cachi. Het is een hobbelweg maar het is zó de moeite waard. We komen weer door bergen, schitterend en het lijkt wel of het steeds mooier wordt. We stoppen regelmatig om foto’s te nemen.

Capilla Nuestra Señora de la Merced

We stoppen bij twee mooi oud kerkjes langs de weg (Capilla Nuestra Señora de la Merced en iets verderop Capilla del Perpetuo Socorro en Iglesia de Payogastilla) en gaan naar binnen. Eenvoudige kerkjes met kleurrijke beelden. Een paar kilometer verderop komen we langs een vervallen en verlaten huis, mijn oog valt op de prachtige lichtinval door de resten van het rieten dak. STOP! Voorzichtig lopen we naar binnen, kijken om het hoekje want je weet nooit wat je tegenkomt op zo’n plek. Er staat een achtergelaten bed, een stoel en een bos met gedroogde bloemen op een plankje tegen de muur. Ik spring nog net geen gat in de lucht, dit is een walhalla voor een fotograaf. Het ene hoekje nog mooier dan het andere. Klik klik klik gaan onze camera’s. Er komt geen eind aan. Overal is het mooi!

Verlaten huis

Na drie kwartier nemen we met moeite afscheid van het oude huis. Want we hebben nog zo’n lange weg te gaan. 

Prachtige landschappen passeren de revue en we hobbelen er flink op los. We realiseren ons maar al te goed dat we geluk hebben met het weer want ik geloof dat we wel 10 flinke rivieren hebben overgestoken die momenteel droog staan.

Als het veel geregend heeft, dan kan ik me ook voorstellen dat het de vraag is of je naar de overkant kunt komen. Maar nu is het geen enkel probleem. We stoppen nog bij een ander oud verlaten huis want we zijn enorm nieuwsgierig wat we hier aantreffen. Dit huis is een soort opslag geworden van prachtige oude wijnvaten en een grote druivenpers. We maken nog een paar foto’s door de kieren en springen de auto weer in.

Quebrada de las Flechas

Quebrada de las Flechas: indianen noemden deze bergen al pijlpunten. Als je er langs rijdt begrijp je ook waarom. Indrukwekkend. Na de pijlpunten realiseren we ons dat we pas halverwege zijn. We hebben dus nog een flinke hobbelweg te gaan. En het laatste gedeelte is echt slinger de slanger langs smalle bergpaadjes met flinke hobbels… We zijn blij dat we in Cachi aankomen. We hadden deze tocht voor geen goud willen missen. Het was een waanzinnige tocht door een onvoorstelbaar landschap.

Cachi



We komen aan bij ons schattige kleine hotelletje Hosteria Villa Cardon en er klinkt volop muziek vlakbij. We vragen wat er te doen is. Het is carnaval zegt ze. Nadat we 5 minuten gelegen hebben op ons bed en de koffers hebben uitgeladen, nemen we een kijkje bij de carnaval. Wat we zien is een grote groep Argentijnen die helemaal onder de verf zitten. Iedereen heeft spuitbussen vast en ze spuiten elkaar helemaal onder.


’s Avonds zijn we wat gaan eten bij El Bistró de Cachi. Hier hadden we toch onze mini-wijnproeverij, waar we drie wijnen mochten proeven, heerlijk. We nemen er beide een lekker stuk vlees (je kunt haast niet anders in Argentinië) bij en genieten ondertussen van de live gitaarmuziek en zang. Alhoewel ze niet de sterren van de hemel spelen is het een genot om naar te luisteren. Deze folklore muziek is een vorm van storytelling. Ze vertellen of zingen, vol emotie, de meest prachtige waargebeurde verhalen vaak over gaucho’s. Ik geniet er enorm van.  



We komen terug bij het hotel en het is donker. Voor elke deur staat een kaars te branden. Wat een cadeautje om zo aan te komen. Het zijn de kleine dingen die het doen. De aandacht waarmee dingen gedaan zijn. De liefde, die is voelbaar in dit kleinschalige hotelletje. Wat smaakvol met weinig is ingericht.

Lokale markt Cachi


Na een lekker ontbijtje met verse scones en homemade jam rijden we nog wat door het schattige plaatsje Cachi. Echt een leuk plaatsje. We stoppen bij een bakker, waar je maar drie soorten brood kunt krijgen, en bij een lokale markt om wat groenten en fruit te kopen voor onderweg. Plekken waar vooral de lokale bevolking komt. Heerlijk vind ik dat. 

Dag 5 Roadtrip Argentinië

Van Cachi naar Salta

Na een lekker ontbijtje met verse scones en homemade jam rijden we nog wat door het schattige plaatsje Cachi. Echt een leuk plaatsje. We stoppen bij een bakker, waar je maar drie soorten brood kunt krijgen, en bij een lokale markt om wat groenten en fruit te kopen voor onderweg. Plekken waar vooral de lokale bevolking komt. Heerlijk vind ik dat. 

We laten Cachi achter ons en vertrekken richting Salta. Er is regen voorspeld. Al snel rijden we weer de wolken in en kunnen de ruitenwissers aan. We rijden door het Parque Nacional los Cardones met cactussen die wel meer dan 10 meter hoog kunnen groeien. Heel bijzonder om zoveel gigantische cactussen bij elkaar te zien. 



Hoe verder we afdalen, hoe helderder het zicht wordt. We komen in een prachtig groen dal van de Rio Escoipe! Indrukwekkend mooi. We moeten een paar x stoppen vanwege het indrukwekkende landschap en de kleur van de rotsen met het groen van de natuur. Op een gegeven moment komt er oude man naar ons toe die uit een piepklein huisje langs de kant van de weg, hij draagt een enorm mes. We zeggen in het Spaans hoe mooi we het hier vinden (zijn vrijwel de enige woorden die we spreken). En we krijgen hele verhalen terug. Zoiets van stop er een kwartje in en je krijgt er een euro voor terug. Maar dan in een taal die je niet verstaat. De man is duidelijk blij een praatje te kunnen maken en we vangen flarden op van wat hij zegt. Ik vraag naar de dieren die hier wonen en of hij de zeldzame bergpuma wel eens ziet. Zeker zegt hij, die zitten hier veel en komen naar het dal om eten te halen (geiten). Ik vraag waar hij het mes voor gebruikt (in gebarentaal) en hij zegt om mee te kappen. We nemen afscheid en geven elkaar een hand. Wat een heerlijke ontmoeting en wat zijn het toch een vriendelijke mensen in Argentinië.


We gaan bij het bord naar ‘El Sunchael’ omhoog, richting een bijzonder kerkje Sunchal Iglesia. Maar na honderd meter keren we om, de weg ligt vol met stenen die te zwaar zijn om opzij te schuiven. En daar komen de woorden weer: ‘We komen gewoon terug’. We vervolgen de goede asfaltweg en komen op een hoogvlakte een enorme kudde Guanaco’s tegen. We stoppen, zetten de motor uit en genieten van hun spel. We vragen ons af of ze vechten om wie de sterkste is. Ze springen tegen elkaar op en het lijkt wel of ze de ander op de grond proberen te leggen. Oh wat genieten we hiervan.

Op het moment dat we daar staan te kijken, stopt het met regenen en breekt de zon door. Opeens zien we aan de overkant een grote Guanaco richting de kudde lopen. Ik ben benieuwd wat er gaat gebeuren. En ja hoor binnen de kortste keren rennen de Guanaco’s over de weg vlak voor onze auto. Ze weten niet goed welke kant ze op moeten en rennen als een stel gekken naar links en rechts.

We rijden verder omhoog richting de pas en duiken weer de wolken en de regen in. Het asfalt gaat over in een onverharde weg en we passeren een bordje met 3500 meter hoogte. We dalen de berg af en alleen de rit is al een spektakel op zich. Er is geen uitzicht (weer een ‘Mirador’ met 10 meter zicht) en we nemen de ene na de andere haarspeldbocht met soms hele smalle stukken. We zijn blij dat er geen tegenligger langs komt en zeker geen bus. Naarmate we verder afdalen wordt de onverharde weg natter en natter en op een gegeven moment loopt er weer een rivier over de weg die aan de rand een waterval vormt waar het water naar beneden stort. We tuffen in een slakkengang naar beneden want we hebben echt slecht zicht en de stenen rollen regelmatig van de berg op de weg. 

Gelukkig houdt mijn lief van dit soort avontuurlijke wegen, met links een steile helling en recht een diep ravijn. Door de mist ziet het er minder eng en diep uit dan het is. Maar stijl is het in ieder geval! Onderweg komen we nog een leuke ezel tegen.

We rijden naar ons hotel in een klein plaatsje (San Lorenzo) aan de rand van Salta omdat we de volgende dag door willen rijden naar het noorden en we over een paar dagen terugkomen in Salta. Tijd genoeg dus om Salta dan te bezoeken.

Het is een B&B (Casa Hernández) bij Nederlanders die al 13 jaar in Argentinië wonen. Ik had graag nog even willen zwemmen maar het regent. We drinken met de eigenaar een lekker Argentijns biertje en hij heeft tips voor ons waar te eten die avond maar ook voor het vervolg van onze reis. 

We genieten van een goed stuk Argentijns vlees en slapen weer als een os.

Dag 6 Roadtrip Argentinië

Van San Lorenzo naar Purmamarca

We ontbijten bij de Nederlanders en nemen hun waardevolle tips ter harte. 
Hij adviseert ons de smalle kronkelweg te pakken naar Purmamarca (via La Caldera). Mijn lief houdt wel van een avontuurlijke weg…… dus we gaan ervoor. Hij zegt dat we dit nog niet hebben gezien in Argentinië. We kunnen het ons bijna niet voorstellen maar laten ons graag verrassen. We vertrekken met regen maar dat maakt ons niet uit. Het is al een cadeautje om hier te mogen zijn. Kom maar op met die mooie route.

We komen al snel op een rotonde uit waar paarden staan te grazen. Wanneer maak je dat nou mee? Hilarisch.

We rijden vervolgens op een smalle weg waarvan we in Nederland zouden zeggen dat het een fietspad is. De Ruta 9.


Langs een mooie, smalle, groene slingerweg, met soms een dak van bladeren, het lijkt wel een tunnel, rijden we naar El Carmen. Meteen aan het begin van het dorp zien we iemand aan de kant van de straat iets bakken op een vuur. We hebben inmiddels best weer trek gekregen. We stoppen en kopen een grote tortilla met ham en kaas die terplekke warm gemaakt wordt. Maar we zien nog iets staan. We vragen wat het is. Een soort ringen van deeg. Ze laat ons meteen zien hoe je dat maakt. Natuurlijk kopen we deze bullas die je met stroop eet want we proberen graag nieuwe dingen uit. En ze smaken voortreffelijk zo warm gebakken in de olie. We gaan even zitten om ze op te eten aan de oranje plastic tafeltjes langs de kant van de weg.

We vervolgen onze reis naar Purmamarca langs een veel drukkere weg. Dat zijn we niet meer gewend. En we stijgen flink. We voelen het aan onze oren. Prachtig gekleurde bergen verschijnen tussen de laaghangende wolken. We zijn redelijk vroeg bij onze B&B La Casa del Abuelo. Onze kamer wordt nog schoongemaakt. Ik had bij de reservering aangegeven; graag met terras. We mogen kiezen. We kiezen het terras met de stoelen en het onvoorstelbare uitzicht op de bergen. Prima slaapplek weer midden in het gezellige dorpje.

Omdat onze kamer nog niet klaar is besluiten we de wandeling te maken die vlakbij het hotel begint, een wandeling van een uur om de Cerro de los Siete Colores (berg van de zeven kleuren) heen. Op een gegeven moment kun je ergens een uitzichtpunt opklimmen, nadat je 20 peso’s hebt betaald om daar de gekleurde bergen nog beter te kunnen zien. De moeite waard om even naar boven te klimmen. De kleuren zijn prachtig.

Humahuaca
Na de wandeling checken we in en rijden naar Humahuaca, net zoals Purmamarca een leuk klein plaatsje, waar kleurrijke lappen en souvenirs verkocht worden. Sfeervol en gezellig. We drinken wat en eten empanadas voor de lunch. Ook deze smaken weer anders dan we voorheen geproefd hebben. Heerlijk. Er wordt livemuziek gespeeld, dit keer met bandoleon en gitaar. We genieten weer volop van deze mooie cultuur.

In ‘de buurt’ van Humahuaca, ligt de berg met de 14 kleuren. Je ziet op internet veel foto’s van deze kleurrijke berg. We rijden er niet heen omdat mijn lief moe is en eigenlijk geen zin meer heeft om nog meer kilometers te maken die dag. Maar ik baal er snel van. Je ziet het in de verte liggen. Hoezo gaan we er niet even langs? Het voelt een beetje hetzelfde als wanneer je naar de USA reist en vlak bij de Grand Canyon zegt: nee laat maar ik ben moe en heb geen zin meer. Het hoogtepunt van deze streek. We zeggen maar weer tegen elkaar: ‘We komen gewoon nog een keer terug’.

Tilcara
We stoppen nog even bij een derde leuk dorpje Tilcara. Dit lijkt op Purmamarca maar is een stuk groter en levendiger. Er is een grotere markt met kleurrijke spullen die je kunt kopen. Maar die zie je in elk dorp. Het is maar net wat je het leukste vindt. Wij houden van kleinschalig. Dit is voor ons te toeristisch.

We rijden naar ons hotel in Purmamarca en ploffen neer op het terras. Inmiddels is de zon achter de wolken en koelt het heerlijk af. We drinken een wijntje en houden een verlate siësta. Omdat het personeel geen Engels spreekt raadplegen we Tripadvisor voor een restaurant. Op loopafstand ligt restaurant El Mesón met erg goede recensies. Wel wat prijziger dan we gewend zijn maar we besluiten om ervoor te gaan. Er staat Lama op het menu en mijn lief gaat daarvoor, want dat heeft hij nog nooit gegeten. Ik kies voor een heerlijk stuk rundvlees. De wijn smaakt er heerlijk bij. Voor het eerst nemen we ook een toetje. Samen een nagerecht want de hoeveelheid vlees op je bord hier zou in Nederland ruim voldoende zijn voor twee personen. Wat wel scheelt is dat ze hier bijna geen bijgerechten hebben. We gaan voor het nagerecht met chocolade en deze smaakt echt voortreffelijk met de wijn, dat we besluiten om er toch nog maar een te bestellen. We hebben echt genoten en lopen naar het hotel terug.

Dag 7 Roadtrip Argentinië

Van Purmamarca naar Salinas Grandes en terug naar Salta

We vertrekken rond 9 uur bij het hotel na een heerlijk ontbijt. We hebben hier in Argentinië nog nooit zo’n uitgebreid ontbijt gehad met zelfgebakken cakes, vers fruit, etc. Vandaag rijden we vanaf Purmamarca dat op 2200 meter ligt over een pas van 4200 meter (!) naar een groot zoutmeer (Salinas Grandes). We klimmen de 2000 meter in slechts 1 uur tijd.

Do It Yourself Travel MultiDonnas

Best spannend vinden we het.
Het is een hele goede, fijne en brede weg waar we over rijden. En weer kijken we onze ogen uit. De bergen zijn indrukwekkend mooi en als je tegen de berg omhoog kijkt zie je hoog boven je de weg lopen en zie je ook hoe snel we gaan stijgen. We stoppen op 3000 meter want het uitzicht is adembenemend. Maar het hoogteverschil is merkbaar.  We hijgen allebei als we de auto uitstappen en een foto maken. Ik neem een filmpje op en ik voel mezelf naar adem happen. Slappe benen. Blij dat we weer in de auto zitten rijden we verder en stijgen nog eens 1000 meter voordat we de bergpas passeren. Beetje licht in ons hoofd voelen we ons beide.

We kijken af en toe naar beneden naar de weg die we al hebben afgelegd. Wow, indrukwekkend hoeveel we al gestegen zijn. Het gekke is dat we beide nauwelijks last van onze oren hebben door de stijging, maar veel meer van de ijle lucht. Het is een bijzondere ervaring, een wiebelige ervaring. We drinken veel, iemand vertelde ons dat dat helpt tegen hoogteziekte. Dus doen we dat braaf. 

We stoppen bij de pas op 4200 meter hoogte. Ik geloof niet dat ik ooit zo hoog ben geweest. Het uitzicht is met geen pen te beschrijven, we kunnen 100 – 200 kilometer ver kijken. Ook de weg naar beneden is weer zo kleurrijk. We genieten met volle teugen. We voelen ons zo klein en nietig in dit enorme berglandschap.

Een witte vlek
Dan duikt in de verte een witte vlek op. Het zoutmeer. Er ligt een weg midden door het zoutmeer. We parkeren onze auto en lopen naar de waterbassins die blauw kleuren. We kopen een paar prachtige zoutkristallen om als aandenken mee naar huis te nemen. Wauw, wat is het daar ook weer mooi. Je kunt er zelfs fietsen huren en de zoutvlakte over fietsen. Wij laten de fietsen staan. Zo is het al bijzonder genoeg. We kopen nog een tortilla ham kaas en pakken onze Mate erbij. We zijn volkomen gelukkig en beginnen weer aan de terugreis over de bergpas. Uiteraard stoppen we om foto’s te maken of een lama te bewonderen die heerlijk ligt te herkauwen. 

Prachtig
Deze trip (van 1 1/2 uur) van Purmamarca naar het zoutmeer is meer dan de moeite waard. Alleen al de reis!

We hebben nog een voorraad crackers in de auto om mee te lunchen en besluiten om meteen door de rijden naar Salta. Vanaf Purmamarca is dat ongeveer 2 uur over de snelweg. Dit is de eerste saaie weg die we sinds onze aankomst in Mendoza rijden. Het rijdt wel lekker door. Helaas komen we in een file over een hobbelpad vanwege wegwerkzaamheden terecht, en doen we veel langer dan gehoopt over de weg naar Salta.

Salta
In de buurt van Salta hebben we opeens geen bereik meer dus we zoeken op de plattegrond naar ons hotel. We vragen het en eindelijk vinden we een aanknopingspunt. We moeten beide weer wennen aan het in de stad zijn. Sinds Mendoza hebben we geen stad van enige omvang meer gezien en alleen maar geslapen in dorpjes.

Catedral Basílica de Salta
Francisco Catedral Salta

Oeps dat was even wennen. Van de kleine schattige dorpjes naar de grote stad. Het hotel ligt 25 minuten lopen van het centrum: Delvino Boutique hotel. Het hotel was oké, zeker als je bedenkt dat het maar 36 dollar was voor 1 kamer inclusief ontbijt. We besluiten vervolgens meteen naar het ‘9 julio plein’ te lopen. Daar duiken we een terras op, er is zoveel te zien: straatmuzikanten, maar ook bijvoorbeeld een dansende mickey mouse, schoenenpoetsers die wel drie x vragen of onze schoenen gepoetst moeten worden. Op het terras worden we regelmatig aangesproken met de vraag of wel iets willen kopen of geld willen doneren. We moeten even wennen en besluiten al vrij snel om op het plein de Catedral Basílica de Salta in te duiken. De gele kerk. We komen binnen vijf minuten voordat de mis afgelopen is. We blijven en staan en verbazen ons over de kerk die helemaal vol zit. We zien een vrouw bij een pastoor biechten, niet in zo’n biechthokje maar gewoon ervoor. Als de dienst is afgelopen zien we overal nonnen lopen. Het katholieke geloof is nog zo sterk in deze cultuur aanwezig. We nemen plaats in de kerkbank en aanschouwen alleen maar. Het is een kerk vol pracht en praal en de meeste mensen die langs het altaar lopen maken nog een kniebuiging en slaan een kruisje op hun voorhoofd. Ze staan in de rij om bij de verschillende altaren te bidden.

Na de gele kerk lopen we honderd meter naar de rode kerk (Francisco Catedral). Aan de buitenkant net zo prachtig als de gele maar binnen een stuk stiller en minder uitbundig. Het restaurant waar we hapje gaan eten (tip van ons hotel: Doña Salta) is tegenover deze kerk. Leuke plek, beetje toeristisch maar wel erg gezellig. En ook nog eens lekker. Mijn lief gaat weer voor de locale specialiteit en neemt Chivito (geit). Ik neem een gegrilde kipfilet. Het formaat van de kippen is duidelijk anders dan die in NL. Mijn kipfilet is 3 x zo groot en past niet eens op het bord. We eten er sla en papas fritas met peterselie en knoflook bij. Jammie. We lopen terug naar het hotel.

Dag 8 Roadtrip Argentinië

Tren a las Nubes

Vanochtend zaten we al om 7 uur aan het ontbijt want vandaag staat de treinreis op het programna: Tren a las Nubes. De trein naar de wolken.

Tren a las Nubes

Op internet zijn verschillende ervaringen over deze treinreis te lezen. De ene zegt de moeite waard de ander zegt dat het tegen valt.
We gaan het graag zelf ontdekken.

Meerdere mogelijkheden
Op internet worden er verschillende opties aangeboden: vertrek vanaf Salta met een bus. Dan stop je op verschillende plekken om te ontbijten en souvenirs te kopen. Wij hebben daar geen zin in en rijden liever zelf naar het beginpunt van de trein. Een autorit van 168 km enkele reis door een prachtig berglandschap.
We rijden de bussen voorbij, drinken Mate en rijden in een relaxt tempo van 1500 naar meer dan 4000 meter hoogte. Hier stijgen we geleidelijk, waardoor we minder licht in ons hoofd worden. 

We komen grote groepen lama’s tegen in allerlei kleuren. Prachtig om te zien. We vervelen ons weer geen seconde in het afwisselende landschap. Uiteindelijk komen we bij het station aan vanwaar de trein vertrekt. We checken ik en hebben nog tijd om een tortilla ham en kaas te kopen en lopen langs de verschillende verkoopvrouwen met hun veelal zelfgemaakte, gebreide sjaals, mutsen en sokken van lama wol. Hier liggen de prijzen een stuk lager dan we eerder gezien hebben en we scoren een mooie sjaal voor mij en nemen een aantal mutsen mee als souvenir voor de kinderen.

We stappen in de trein en genieten van het uitzicht. Het is prachtig maar niet vernieuwend. Ik had gedacht met de trein op plekken te komen waar je met de auto niet komt, maar dat is niet zo. Het is een leuke ervaring de treinrit van een uur heen en een uur terug maar ik vind het geen must. Je mist niet echt iets als je de treinrit overslaat. 

Op alle foto’s zie je de grote brug waar je met de trein overgaat. Het is grappig om te ervaren maar daar heb je ook alles mee gezegd. We stoppen boven bij de brug, iedereen mag uitstappen en wat blijkt, alle verkopers van beneden van het station zijn met de trein mee naar boven gekomen om daar hun spullen aan de man te brengen.

We lopen een rondje tussen de kleurrijke spullen, maar merken dat de hoogte van 4200 meter impact heeft in combinatie met de warmte. We gaan de trein weer in om wat te eten en te drinken en daar knappen we meteen van op. De vrouw die voor ons zit voelt zich beroerd. Op de heenweg had ze een grote lach op haar gezicht en hing continu uit het raam om selfies te maken, maar op de terugweg was ze bleek en had enorme wallen. Ze was beroerd vanwege de hoogte maar heeft geen gebruik gemaakt van de arts die meereist met de trein voor mensen die onwel worden.

MAAM museum
Wij hebben onze ogen dicht gedaan op de terugweg en even een kleine siësta gehouden. Dat was fijn. Na de treinrit rijden we weer naar Salta. Het verkeer zit mee dus we gaan meteen nog even langs het museum: MAAM. Volgens de verhalen een bijzonder museum en een must om te doen.

Dat was schrikken
Maar toen liep het net even anders…..
We krijgen bericht uit Nederland: er is ingebroken thuis. Er worden foto’s opgestuurd en we schrikken van de hoeveelheid bloed overal. De inbreker heeft zichzelf behoorlijk verwond. We zijn goed geschrokken. We bellen met onze zoon in NL en komen tot de conclusie dat er waarschijnlijk niets is meegenomen. 

Wat een naar gevoel. We zijn er beide stil van want het is niet fijn om zo ver weg te zitten nu. We zitten er een beetje verslagen bij op de hotelkamer en hebben geen zin meer om naar het museum of uit eten te gaan. Ik app met wat vriendinnen en buurtjes die allemaal tegen me zeggen: ‘Laat je vakantie niet verpesten. Jullie zijn zo aan het genieten. Ga doen wat je van plan was en bestel extra lekker eten en extra lekkere wijn’. Alhoewel we enorm moeten schakelen gaan we toch naar het restaurant in Salta wat zo bijzonder is en echt een must om naar toe te gaan: La Casona del Molini.

Wat een naar gevoel. We zijn er beide stil van want het is niet fijn om zo ver weg te zitten nu. We zitten er een beetje verslagen bij op de hotelkamer en hebben geen zin meer om naar het museum of uit eten te gaan. Ik app met wat vriendinnen en buurtjes die allemaal tegen me zeggen: ‘Laat je vakantie niet verpesten. Jullie zijn zo aan het genieten. Ga doen wat je van plan was en bestel extra lekker eten en extra lekkere wijn’. Alhoewel we enorm moeten schakelen gaan we toch naar het restaurant in Salta wat zo bijzonder is en echt een must om naar toe te gaan: La Casona del Molini.

La Casono del Molini

Alles doen vergeten
We komen om kwart voor 9 aan bij het restaurant, dat om 9 uur opengaat, en er stond al een rij (daar waren we al voor gewaarschuwd). We sluiten aan en kunnen vrij snel doorlopen. We komen op een van de binnenplaatsen terecht. Het is groot, er zijn twee buitenplaatsen en een paar binnenruimtes. Binnen de kortste keren zit alles vol. 

En dan gebeurt het waar we over hadden gehoord. Een aantal gasten pakken hun muziekinstrument en beginnen muziek te maken. We zitten vlakbij een groep muzikanten die heerlijk zingen, gitaar en drum spelen. Er wordt door de menigte meegezongen en geklapt. Wat een sfeer. In de andere ruimte horen we ook muziek en geklap, we nemen een kijkje en daar wordt zelfs ook gedanst. Dit zijn geen professionele muziekgroepen die komen optreden, maar ze maken gewoon muziek met elkaar. Hele families komen hier met elkaar om te eten en muziek te maken.

Al snel vergeten we van de inbraak. Zeker omdat er een Argentijns stel naast ons zit en hele verhalen vertelt in het Spaans waar we maar weinig van begrijpen. Lang leve google translate. En met handen en voeten communiceren we met elkaar. Al snel schuiven ze de schaal met wortelsalade onze kant op. Proeven? En daarna deelt ze ook een stukje vlees met ons dat aan haar vork zit. ‘Vaccio’ en ‘muy rico’ (heel lekker).

Niet vies van elkaar
We nemen het vlees aan. Dit is Argentinië. Je deelt gewoon. Ook met vreemden. Net zoals je de Mate deelt, deel je ook gewoon je vlees van je vork. Wauw zo bijzonder. Hier zijn ze niet vies van elkaar en wat is dat toch eigenlijk een mooie eigenschap. Ben je verkouden en drink je daarom niet mee met de Mate? Onzin, het is goed voor onze weerstand. Dit is in Nederland ondenkbaar.

We genieten van het hele gebeuren in het restaurant tot we moe worden. We lopen rond 24.00 uur naar buiten en verbazen ons over de rij die nog langer is dan toen wij aankwamen, met mensen die ook nog naar binnen willen met hun muziekinstrument of om een hapje te eten. Dit gaat door tot in de late uren. We rijden terug naar het hotel en vallen vrijwel direct in slaap. Het was een fantastische plek om de inbraak even te vergeten.

Dag 9 Roadtrip Argentinië

De laatste dag van onze roadtrip: van Salta naar Buenos Aires

We worden om half 6 al wakker en denken meteen weer aan de inbraak. We krijgen appjes vanuit Nederland dat de technische recherche sporenonderzoek aan het doen is. Genoeg DNA in ieder geval want in elke kamer ligt bloed. En dan komt het opeens binnen hoe iedereen meehelpt: de buuf, een vriendin, mijn zoon en zijn vriendin. Ze gaan allemaal poetsen om het huis schoon achter te laten voor als we terugkomen. 

Ik krijg er tranen van in mijn ogen. Iedereen wil dat we ook de laatste dagen van de vakantie onbezorgd kunnen genieten. En opeens voel ik een enorme warmte over me heen komen en ben ik dankbaar voor al deze mensen in mijn leven. Wat een rijkdom en wat een liefde spreekt hieruit. Het is ons zo gegund om ook de laatste dagen nog te kunnen genieten van deze fantastische reis. We kunnen niet anders dan dit ook echt gaan doen!

MAAM Museum
Na het ontbijt lopen we naar het 9 julio plein en beginnen de dag met Mate daar. Het is een stuk rustiger dan de dag ervoor. We zijn lekker vroeg. We maken een filmpje van hoe je Mate maakt voordat we het archeologisch museum MAAM ingaan. Een indrukwekkend museum waar het verhaal verteld wordt van 500 jaar geleden, hoe Inca kinderen levend geofferd werden. Ze deden dit om de band met hun voorouders te versterken en de relatie met andere stammen te bevestigen. Het waren vaak de mooiste kinderen die werden geofferd. Ze werden verdoofd met alcohol en daarna levend begraven. In 1999 werd zo’n Inca graf ontdekt op een bergtop van 6700  meter. Vanwege de kou op deze hoogte was het lichaam nog helemaal intact. Het lichaam van een van de geofferde Inca kinderen is te zien in dit museum. We waren er beide stil van.

Alfajores
Na het museum zijn we nog wat winkeltjes ingedoken op zoek naar de laatste souvenirs (alfajores voor beide moeders) en hebben we nog wat lekker empanadas gekocht waar Salta om bekend staat. Daarna zijn we naar het vliegveld gereden waar iemand ons bij de ingang van de terminal al stond op te wachten om de auto in ontvangst te nemen. Super goed geregeld!

Op het vliegveld eten we een paar empanadas en dan vliegen we naar Buenos Aires waar onze Argentijnse dochter die een jaar als uitwisselingsstudent bij ons in huis heeft gewoond, ons staat op te wachten. Heerlijk om haar weer te zien. De laatste keer was twee jaar geleden. Genoeg om bij te kletsen! Ze vraagt of we de overheerlijke empanadas uit Salta gegeten hebben? Ik vraag haar: Heb jij ze wel eens gegeten?;. ‘Nee’ zegt ze, ‘ik niet’.

Dat dacht ik al en daarom hebben we er een paar voor jou meegenomen. Ze smult ervan. We reizen meteen door naar haar opa en oma die in Pigue wonen. Het blijkt een veel langere rit te zijn dan we dachten en komen pas om 00.30 uur aan bij haar oma. Daar staan allerlei lekkere hapjes op ons te wachten en genieten nog het meest van de home made aubergine tapanade. Zoooo lekker, we kunnen ervan blijven eten. Daarna duiken we het bed in na een heerlijke douche.

Dag 10 Roadtrip Argentinië

Pique voor een familie bezoek

Pigue is een kleine plaats 6 uur rijden van Buenos Aires door de pampa. 


In tegenstelling tot de roadtrip waar altijd wel ergens bergen te zien waren, is het hier plat. Hier kom je als toerist niet en dat maakt dit soort bezoeken zo speciaal. We rijden wat rond en bezoeken een kerkhof met hele mooie oude familiegraven. We kijken onze ogen uit want overal zie je kisten staan als je door de ramen kijkt. Sommige graven hebben wel 6 kisten en zijn goed onderhouden. In andere graven is het puinhoop. Die dag lunchen we heerlijk en slapen siësta. Daarna eten we een asado bij de andere opa en oma van onze Argentijnse dochter. Bloedworst, hartspier, chorizo worst, steak, etc. We staan te kwijlen bij de asado plek die veel Argentijnen hebben. Een bijgebouw, een buitenkeuken, waar je het vlees kunt grillen op de asado (enorme grill). We overleggen of we ook niet iets dergelijks in Nederland zouden kunnen creëren. We appen met onze zoon die in Bariloche op uitwisseling is en hij roept: JAAAA doen we.

Het is zo fijn om met open armen ontvangen te worden door deze opa en de oma’s. Ze zijn ons nog zo dankbaar dat hun kleindochter het goed heeft gehad bij ons als gastgezin. Deze dankbaarheid is voelbaar en uit zich onder andere in hoe we verwend worden met lekker eten. We genieten van het eten maar vooral van de warmte en de gastvrijheid.

Het einde van de reis komt in zicht. We rijden terug naar La Plata waar we de laatste nacht in het appartement van onze Argentijnse dochter slapen. We nemen ’s ochtend vroeg afscheid en rijden naar het vliegveld om de huurauto weer in te leveren. We weten inmiddels dat we elkaar weer gaan zien, of in Argentinië of in Nederland, waardoor het afscheid niet meer moeilijk is: TOT SNEL.

Wauw wat een reis!

Algemene reistips voor Argentinië

Lees ook het blog wat ik geschreven heb met algemene reistips voor dit prachtige land.

Wat zouden we anders doen?

Terugkijken op onze reis

We hadden maar 10 dagen voor de roadtrip en dat is aan de korte kant. 
Maar we hadden nog een voor- en een naprogramma waardoor we keuzes moesten maken. Wat zou ik anders doen met de kennis die ik nu heb?

-Ik zou zeker dezelfde route rijden en ook bij Mendoza beginnen. Want dan bouwt de reis zich fantastisch op en wordt het elke keer mooier naarmate je naar het noorden rijdt. Maar trek voor de reis minimaal 14 dagen voor uit.

-Ik zou naar Mendoza vliegen en daar twee nachten blijven. Zodat je een beetje kunt acclimatiseren, in alle rust boodschappen kunt doen, het stadje bezoeken en zeker een wijnproeverij doen. Fietsend tussen de wijnvelden.

-Reisdag 2: In valle Fertil zou ik twee dagen blijven zodat je ook het national park Talampay kunt doen.

-De lange reisdag 3 zou ik in twee stukken rijden en zou ik een extra dag pakken in Cafayate. Daar kun je ook eventueel een wijnproeverij doen.

-Ik zou de trein achterwege laten. Als je deze toch wilt doen, dan kun je checken of je vanaf het zoutmeer een weg kunt pakken naar het treinstation voor de trein in de wolken. Scheelt je behoorlijk wat kilometers. 

Verder zou ik niets veranderen aan de route en kan ik iedereen aanraden om deze roadtrip te gaan maken. Het is waanzinnig.

Laat het me vooral ook weten als je naar dit fantastische land bent geweest en hoe je reis is geweest. Stuur dan een mail naar Dionne

Lees ook:

Interview met MultiDonna Annemiek Stam

Is je vroeger wel eens gevraagd wat je wilde worden? Wist je daar een antwoord op? Ik heb er nooit echt een antwoord op weten te geven. Ik switchte ook continue of zei dat ik het niet echt wist. Ik weet dat ik altijd jaloers was op mensen die bijvoorbeeld met hart en ziel zeiden […]

Dionne Hendriks

In love with The Multipassionate Way of Life. Pionier en oprichtster van het platform MultiDonnas.nl, the place to go voor vrouwelijke Multipassionates. Life & Business coach & Fotograaf.

Dionne Hendriks

In love with The Multipassionate Way of Life.
Pionier en oprichtster van het platform MultiDonnas.nl, the place to go voor vrouwelijke Multipassionates.
Life & Business coach & Fotograaf.

Scroll naar boven